Historia gry

Wszystko rozpoczęło się na początku XVI wieku, kiedy w Anglii narodziła się gra zwana wistem. Bardzo szybko zaczęła się rozprzestrzeniać, co spowodowało powstanie różnych rodzajów i odmian. Przez 200 lat gra wciąż się zmieniała - znana była jako tryumf (triumph), atut (trump lub ruff), strzepnij i wyczyść (whisk and swabber) i wreszcie, jak to zostało wspomniane - wist. Pierwszą znaną publikacją o grze była książka Edmonda Hoyle z roku 1742. Stała się bardzo popularna i utorowała drogę dla szybkiego rozwoju wista. W przeciwieństwie do brydża, w wiście nie było możliwości ustalenia koloru atutowego, nie istniała licytacja, zaś punkty za grę przyznawane były w sposób bardzo prosty.

W XIX wieku gra przeżyła swój rozkwit. Pojawili się pierwsi profesjonalni gracze, zaś w roku 1857 zorganizowany został pierwszy międzynarodowy turniej wista. Sukces tego turnieju i kolejnych nie przysporzył grze znaczącego wzrostu zwolenników w Europie, w przeciwieństwie do USA, gdzie wciaż się rozwijała. Gra opuściła prywatne kluby w roku 1881, kiedy została założona Amerykańska Liga Wista, która zajęła się aktywną działalnością propagującą tę grę, organizacją turniejów. Zasady turniejowe zostały opisane przez Johna Mitchella w tym samym roku, co zlikwidowało wszystkie niejasności dotyczące reguł. Mniej więcej w tym czasie pojawiła się nowa gra, będąca odmianą wista. Nazwano ją Brydżem.

Istnieje wiele teorii dotyczących pochodzenia brydża - najbardziej przekonywująca twierdzi, że gra ta narodziła się w Rosji (niektóre źródła nadmieniają również Turcję), gdyż istnieją dowody na to, że długo przed pojawieniem się brydża w Europie, grano tu w grę o bardzo podobnych regułach. Nazywano ją "Biricz", co - jak widać - jest bardzo podobną nazwą do obecnie używanej. Rozprzestrzeniła się ona na Egipt i Turcję a później dzieki dyplomatom i wojskowym dotarła do Europy, gdzie szybko zyskała popularność, która jednakże - z początku - nie dorównywala popularności wista. Pierwsza książka z roku 1896 zatytułowana była "Biritch or Russian Whist" i przypuszczalnie napisana została w oparciu o zasady wista. Starsze formy tej gry nazywane są Brigde-Whist (Brydż-wist) a także "Auction Bridge". Na początku XX wieku wynaleziono wiele różnych brydżowych systemów, na przykład S.A.C.C. popularny tylko w Indiach, w oparciu o który jednakże powstały zasady brydża kontraktowego (contract bridge). Była to forma gry w której pary zdobywały punkty za ugrane lewy, lecz żadnych za nadróbki. Jak zostało wspomniane, brydż wciąż przegrywał konfrontacje z wistem - nie trwało to jednakże długo. W roku 1927 Harold Vanderbilt (podczas długiego i nudnego rejsu parowcem) stworzył nową formę zapisu, w której zebrał najważniejsze elementy istniejących systemów (na przykład S.A.C.C. i wiele innych), dołożył kilka ważnych innowacji (między innymi duże premie za szlemika i szlema). Najważniejszą zmianą było jednakże ulepszenie systemu kontraktowego - teraz o wiele bardziej opartego na wzajemnej współpracy partnerów niż dotychczas. Jego praca, chociaż nie została opublikowana, stała się podstawą dla stworzenia współczesnego brydża kontraktowego (contract bridge). W 1928 założona została Amerykańska Liga Brydżowa, zaś rok później pojawił się pierwszy numer czasopisma "The Bridge World" założonego przez Ely Culbertsona, człowieka którego praca była bardzo ważna dla dalszego rozwoju gry. Obok Charlesa Gorena, zwanego "Mr Bridge" był on prekursorem i propagatorem gry zwanej jako "Brydż kontraktowy", czyli takiej, jaką znamy dzisiaj. Pierwsze Mistrzostwa Europy w Brydżu miały miejsce w Scheveningen (Holandia) w roku 1932, zaś kobiet w Brukseli (Belgia) w roku 1935. W roku 1958 założono Światową Federację Brydża, zaś w 1962 zorganizowano pod jej patronatem Pierwszą Olimpiadę Brydżową. Wkrótce potem pojawili się pierwsi profesjonaliści, dla których gra w brydża była normalną pracą zarobkową. Wkrótce okazało się, że profesjonalni gracze odnoszą oszałamiające sukcesy, co ostatecznie przekonało wszystkich, że do gry w brydża potrzebny jest talent i doświadczenie, nie zaś - jak to poprzednio sądzono - łut szczęścia.